Allah’ım, Allah’ım, Allah’ım benim dans sahnem mi geliyorrrrrrrrrr? Fragman dünyayla bağımı kesti, gitti benim yorum, gitti…. Hiç kimse zırvalamalarımın kusuruna bakmasın. Bu bünyeye bu, ağır geldi anacım…. Peşinen özür dilerim tüm mantıksız cümlelerim için, benim sistem çöktü çöküyor….

Şimdiiiii koca bir nefes ve kocaman bir yudum kahve alıyoruz bünyeye ve sakinleşip devam ediyoruz. ( Nasıl olacaksa?)

Açıkçası ben öyle düğün, dernek, kına; çeyiz, sandık kadınlarından olamadım hiç. Sıkılırım, boğulurum, darlanırım. O yüzden de bir haftadır kendimi hazırlıyorum: “Bu bölüm kına haftaya düğün, bak geçicek hepsi Sinem!” diye diye hâl oldum kendime. Amaaaaa yine önyargının hazin sonu… Sinem’i bayıltmayan senarist ve yönetmen yapmışlar olmuş. Valla kına, düğün bekleyen herkesten çok özür dilerim ama abartılmadan dozunda tutulmuş kına sahneleri için yönetmenimize de kocamannnnnnn teşekkürler…

Haftalardır Defne’deki değişimi görmek dışında bir isteğim daha vardı. Yalın’ın Yeşim’i bir güzel silkelemesi… Veeeee düşündüğümden de muhteşem geldi, çok şükür! İlk konuşma da müthişti, Yeşim’in hatasını anlayıp geri adım attığı bölüm de… Hele orada “Anneme gelmemesini söyledim” cümlesinden sonra gelen “Sebep?” deyişi Yalın’ın işte o, sözün bittiği yerlerden biri….

Bu arada anladım ki Defne’deki değişim benim umduğum biçimde gelişmeyecek. Aslında yükselip bakınca hak da verdim senaristlerimize biraz. Ben sanırım, Defne’ce bir değişim istemiyorum. Pişmanlık yaşasın ve Yalın’ı anlasın demiştim hep ama Defne’nin pişmanlığı da Defne’ce oluyor onu algıladım.

Defne’nin Ezgi’yle konuştuğu yere kadar sinirden tırnaklarımı yedim. Adem’le selfi çeken Defne, İtalya hayali kuran Defne beni delirtti. Hele Adem’e “Senin gibi adam gibi seven biri…” lafını edip de Yalın’a gıyabında laf çarpınca iç sesim “Yuhhhhh!” dedi. “Adam gibi seven biri” denince Yalın’dan başka birini düşünmesi bile çıldırttı beni ama Ezgi’yle konuşurken anlaşıldı ki meğer bütün bunlar savunma mekanizmasıymış. “Benim bildiğim her şey elimde patladı.” cümlesiyle bir irkilip kendime geldim. Evet, haklıydı. Defne’nin bütün ezberi bozulmuştu çünkü o ezberi Yalın, kökünden yerle bir etmişti ve şimdi doğal olarak havada kalmıştı, ne yapacağını bilemiyordu. Hatta saçmalıyordu. “Düşünmemeye çalışıyor”du. Anladım ne yapmaya çalıştığını ve kabullendi mantığım. Ama duygularım… İşte orası birazcık kırık…

Her ilişkide sevgisi daha derin biri, oluyor sanırım ve Defne& Yalın ilişkisini de derinden yaşayan Yalın… Acısı da elbet çok daha derin… Ve sanıyorum ben derinine yaşayan insanları seviyorum. Defne, Defnece haklı hiç sözüm yok ama benim gözümün bebeği Yalın, o ayrı….

Bu arada son sahnede Yalın’a had bildiren Defne’yi sevdim, bu kez haklıydı işte. Yalın’ın da silkelenmesi gerekti ve bunu çok da iyi yaptınız bence, sanırım Defne’de A1 oldu artık senaristçiklerim ne dersiniz?

Yine beynimde sürekli zigzaglar çizdiren cümleleriniz için de teşekkürler sevgili senaristçiklerim.

Oyunculara geçmeden bir minik satır arası. Polat bayağı renk katacak belli oldu ve Aras Aydın doğru seçim olmuş bence… Cast’ı kim yaptıysa tebrikler… Nehir için hâlâ beklemedeyim…

Bu hafta, oyunculara NİLAY DURU ile başlamak istiyorum, izninizle. 26 bölümdür izlediğim en iyi performansıydı bu gece, bence. Yalın’la iki sahnesinde de ayrı vuruldum. İlkinde pişman, perişan ve çaresiz küçük kıza; ikinci de kararlı, tercihini yapmış ve bu tercihten duyduğu acıyı zerre kadar abisine sezdirmeyen o dimdik kadına vuruldum.

Daha önce de söylemiştim. Yeşim benim kendime uzak bulduğum bir tipleme ama bana bu kadar uzak bir karakterde bile bu denli iyi oyunculuğu görmezden gelemedim, bir kez daha bravo diyorum.

AÇELYA TOPALOĞLU: Bu bölüm, “duyarsız sevgili” görüntüsüyle beni bile kandırmayı ve ters köşeye götürmeyi başardı ne diyeyim, helal olsun! Ama en sevdiğim sahne sonda Yalın’ı kendine getirdiği sahneydi. İşte orada ben, çocuksu, deli dolu Defne’yi değil; Yalın’ın zekâsına âşık olduğu, kararlı, mantıklı ve korkusuz kadını gördüm ve karar verdim ki Açelya, bu yüzüyle benim için çok daha izlenesi…

Ezgi’yle duygularını konuştuğu bölüm de çok çok iyiydi. Dolan gözlerini gizlemesi, kendini ortaya sererkenki dürüstlüğü… Mimiklerini ve bakışlarını çok doğru kullandığı için duygu yüklü sahnelerde bence çok çok daha iyi… Bir kocaman teşekkürler de ona.

CAN YAMAN: Ben o sondaki Defne’nin bir güzel silkelediği sarhoş Yalın’dan aniden akıveren gözyaşındayım… Gördüğüm anda “Ayyy!” diye feryadı basmışım zaten ve hâlâ orada kitlendim kaldım…

Her hafta kendimi yinelemek gibi oluyor ama bazen gerçekten gördüğüme inanmakta güçlük çekiyorum. Üstelik söz dağarcığım doğru kelimeyi bulamıyor bir türlü sanırım “muhteşem” demekten başka çarem yok ama aslında beynimdeki sözcük o değil…

22. bölüm için “Can Yaman bölümü” yazmıştım ama benim için 22’den sonra hepsi “Can Yaman bölümü oldu” geçen hafta ağzım açık izlemiştim doğallığını. Bu hafta, rakı masasındaki o ağır abi oturuşundan Yeşim’le sahnelerine kadar en küçük detayda bile tek hata olmayan kusursuz oyunculuğuna şapka çıkardım. Bir karede, tek bir karede aksa be adam! Yok!!! Bırak aksamayı mimik hatası, onu da geçtim diksiyon hatası gelmiyor!

Bin bir duyguyu, bin bir farklı yorumla ortaya koyuyor; şaşıp kalıyorum. Bizim art arda izlediğimiz ani duygu değişiklikleri gibi gelen bölümlerin her biri için ne kadar beyin ve beden çalışması yaptığını düşünüyorum ve azmine, gayretine hepsinden önemlisi izleyiciye saygısına bir kez daha hayran oluyorum. ( İzleyiciye saygıyla ne alakası var, demeyin. Her bölüm bir öncekinden daha iyi olmak için çabalamak ve gelen tüm beğenileri her hafta çıkardığı oyunla cevaplamak, izleyiciye saygıdır.)

“Kör Kemancı” sahnesindeki abartılı Yeşilçam aktörü bölümünde; rolün, rolünü oynarken dahi ona kattığı ince detaylara, oyunculuk yorumuna bayıldım.

Emeğine sağlık! Sen hep var ol CAN YAMAN!

Bir kez daha bütün ekibin emeğine, alın terine sağlık diyorum. Binlerce teşekkür, hayatlarımıza eklediğiniz güzel dokunuşlar için…